ጠያይም ንጋቶች

 ዘላለም የሳጥንወርቅ (የእፀሳቤቅ አባት)

 ሰማዩ ግርጌ ላይ አንድ ሀሙስ የቀራት እሳታማ ጀንበር ተንጠልጥላለች።በእሳታማው የብርሀን ፍንጣቂ የደማመቀው አድማስ ሁለት መልኩን ይዞ ከተራራው ጋር ተሳስሟል።ምድር በብርዳማው የጥቅምት ውርጭ እትት ትላለች።

ከዳመነ ሰው ቀን ጋር የተመሳሰለ ደመናማ ሰው መሀል ላይ ቆሟል።በብርዱ ብጉር ያወጡ እጆቹን ወገቡ ላይ አጣጥፎ…አንዴ ወደ ቀኝ አንዴ ወደ ግራ እየማተረ።እግዜርን እንደ እሱ የረገመው ሰው የለም።

እግዜር ሰው ቢሆን ኖሮ ለምን እንደዚህ አድርገህ ፈጠርከኝ ሲል ይጣላው ነበር።በእግዜር ላይ ሁሌ ጥርሱን እንደነከሰበት ነው።እግዜርም እሱን ማናደድ አይተውም…በቃ እንዲህ እንደተቃቃሩ ከላይና ከታች ይኖራሉ።

እጁን ከደረቱ ላይ አንስቶ ወደ ሱሪ ኪሱ ሰደደ…ኪሱን አላገኘውም..ሱሪ ቀይሮ እንደነበር ረስቶታል።የመርሳት ችግር አለበት…በመርሳቱ በህይወቱ ማጣት የማይፈልጋቸውን ብዙ ነገሮች አጥቷል።ዛሬም ድረስ የሚቆጩትን፣ በህይወት እስካለ የማይረሳቸውን ብዙ ነገሮች አጥቷል።

ቁጡ ነው…የመጣበት የህይወት ጎዳና ያስታቀፈው መጥፎ ገጽ ነው መሰለኝ ይቆጣል…በትንሽ ነገር፣ በማይረባ ነገር ይከፋል።በቃ ትንሽ ነገር ያስቆጣዋል።አይኑን ወደ ላይ አነሳ፤ ጀንበር ከሰማዩ ግርጌ ሸሽታ ወደ ታች ስትሰምጥ አያት።እያላገጠችበት መሰለው።አጎጤና ደረቷን ደብቃ በአንድ አይን እያሾፈችበት እንዲህ መሰለው።ህጻን እያለ እንዲህ የሚያናድደው አቡሌ ነበር።ሰድቦት ይሮጥና ሊይዘው ሲያባርረው እናቱ ጉያ ይገባና በምላሱ፣ በአይኑ በከንፈሩ በመላ ሰውነቱ ያበሽቀው ነበር።

ምንም በማታውቀው ጀምበር ተከፋ..በቃ እንዲህ ነው።አቡሌን ለምን እንደማይረሳው ይገርመዋል።በህይወቱ መርሳት የማይፈልጋቸው ብዙ ነገሮች እያሉ መርሳት የሚፈልጋቸውን ያስታውሳል።

ወዴት እንደሚሄድ አያውቅም ፤እየተራመደ እንደሆነ ያወቀው ሩቅ ከተጓዘ በኋላ ነበር።ከፊት ለፊቱ በበራፋቸው ላይ የአረቄ አለ ምልክት የሰቀሉ ሁለት አሮጌ ቤቶች ይታዩታል።አረቄ ይወዳል፤ እናቱን የሚረሳት፣ ወንድሙን የሚዘነጋው ሲጠጣ ነው።ሲጠጣ አልረሳ ያሉትን እግዜርን ጨምሮ፣ አቡሌን፣ ሚስትና ታሪኩን ይረሳል፡፡

አረቄ ቤት ውስጥ ትናንቱ የለም።ያዘነባቸው ትናንቶች ሁሉ ሊጠጣ መሆኑን ሲያስብ ከአእምሮው ይጠፋሉ።ግን በሄደበት ሁሉ ስህተት እንደሰራ ነው።ባረፈበት በቆመበት ሁሉ እንደተጎዳ ነው።

ይረሳል…በህይወቱ ውስጥ ከብዙ ነገር ያጎደለው መርሳት አለ።የእሱ ከሆኑ ነገሮች ውስጥ እርግጠኛ ሆኖ የሚያስታውሰው ስሙን ብቻ ነው።እና በህይወት የሌሉ እናቱን እና ሚስቱን እና ልጁን…እና እግዜርና አቡሌን።

በመርሳቱ ብዙ ነገር አጥቷል።ከአስር አመት በፊት በጠና ለታመመች እናቱ በሰላሳ ደቂቃ ውስጥ መድሀኒት ገዝቶ እንዲመጣ ይላካል፤ ሲመጣ ግን ሁለት ሰዐት ሆኖት ነበር።በዚህ ሁኔታ እናቱን አጣት።ከአራት አመት በፊት ደግሞ ከሚስቱ ጋር ተለያየ።ሚስቱን የወዳት ነበር..ከነልጆቹ ትታው ጠፋች።ስለተለያዩ ቢያዝንም ግን አልጠላትም፤ ምክንያቱም በየቀኑ ትላልቅ ነገሮችን የሚረሳን ወንድ ባል አድርጎ መኖር ለሴት ልጅ ምን ያህል አስቸጋሪ እንደሆነ ያውቃል፡፡

እስካሁን ድረስ ከአስር በላይ የሚሆኑ መስሪያ ቤቶችን ቀይሯል፤ ምክንያቱ ደግሞ አለቆቹ የሚያዙትን እየረሳ መግባባት ስላልቻለ ነበር።አንድ ጊዜ መስሪያ ቤታቸው ያሸንፋል የተባለውን ብዙ ገንዘብ የሚያስገኝ ጨረታ ትክክለኛውን የመክፈቻ ሰዓት ባለማስታወስ ሰዓት በማሳለፍ እንዲሸነፍ አድርጓል።ከተደጋጋሚ ምክርና ማስጠንቀቂያ በኋላ ያ ቀን ለአምስት አመታት የሰራበትን መስሪያ ቤት እንዲለቅ አድርጎታል።

በመርሳቱ በህይወቱ ድጋሚ የማያገኛቸውን ሚስትና እናቱን አጥቷል።ከሚወዳቸው ልጆቹም ተለያይቷል።ዛሬ ምን ይዞበት እንደሚመጣ አያውቅም..ነገም ለታሪኩና ለህልውናው ባዳ ነው።ብቻ ግን ይኖራል..በእግዜር ላይ ጥርሱን ነክሶ።በተፈጥሮ ላይ አቂሞ፡፡

ከነሀሳቡ ወደ አንዱ አረቄ ቤት ጎራ አለ።ለአፍታም ቢሆን ሀሳብ ለቀቀው።እግሮቹን ወደ ውስጥ ሰደደ።በመከራ ውስጥ የሚስቁ፣ በብሶት ውስጥ የፈገጉ በርካታ ፊቶች ተቀበሉት።የዚህን አለም መከራ የረሱ ፍንጭትና..ብስብስ፣ ወላቃና ድርብ ጥርሶች ና ወደዚህ ሲሉ ጋበዙት።

ወዲያው ራሱን በተለየ አለም ውስጥ አገኘው።ደስ በሚል እንግዳ አለም ውስጥ…።ከፊት ለፊቱ ወዲያ ወዲህ የምትል ቀይ ንቅሳታም ሴት እንደ ፈንዲሻ የፈካ ፊቷን ይዛ ትታየዋለች።ይግቡ በሚል ኢትዮጵያዊ ትህትና..።ገባ…

እጁም አፉም ስራ ሳይፈቱ ሲለጋ አመሸ።ቀኑ ደንገዝገዝ ሲል ራሱን በድንዛዜ ውስጥ አገኘው።እንዲህ ሆኖ መኖር ይፈልጋል…ሀዘን መከራ የሌለበት ነጻ አለም የምንጊዜም ህልሙ ነው።ሁሉ ነገሯ የሚስቀው ንቅሳታሟ አሳላፊ በላይ በላዩ ስትቀዳለት ትዝ ይለዋል።ከጎኑ የተቀመጠው ጎረምሳ ጃኬቱን አሲዞ ሲጠጣ ያስታውሳል።እና ደግሞ ወደ ንቅሳታሟ አሳላፊ የሚያተሩ ብዙ አይኖች፣ ብዙ ስሜቶች..ብዙ አምሮቶች እና ደግሞ ጎንታይ እጆች..ተንኳሽ መዳፎች እና ደግሞ ዳሌና ጭን ባትና ተረከዝ የናፈቃቸው ነፍሶች እኚህ ሁሉ ይታወሱታል።

ከአረቄው ጎንጨት አለ…አረቄው ጉንጩን ጉሮሮውን እያኮማተረ ወደ ሆድ እቃው ሲወርድ የተሰማውን ሰላም መቼም አይረሳውም።እፎይ አለ..በነፍሱም በስጋውም።ከፊት ለፊቱ ጥርስ አልባ ድዳም ሰው ይታየዋል….ዘፈን አይሉት ሙሾ ጣዕሙ በማይለይ እንጉርጉሮ በተቀመጠበት እየተውረገረገ፡፡

ከለሊቱ ስድስት ሰዓት ላይ ንቅሳታሟ ሴት ወደ ተቀመጠበት መጣች…..ፊቷ ላይ የምትነድ ጸሀይ ይታየዋል።ብዙ ብርሀን፣ ብዙ ንጋት ፊቷ ላይ ተስሎ ታየው።በእሷ ውበት ፊቱ ላይ አለም ነጋች።

‹ሂሳብ ስጠኝ› አቋረጠችው፡፡

እጁን ወደ ኪሱ ከተተ…ኪሱን አላገኘውም። ልብሱን ቀይሮ ነበር የወጣው።በህይወቱ ውስጥ ሁሌም እንደ ጎደለ ነው…..በመርሳት፡፡

አዲስ ዘመን ሚያዚያ 8/2013