እንደ አባቶቻችን አገርም፣ ታሪክም፣ ኢትዮጵያዊም እንሁን

 ለዘመናት አገርን በእናትነት ወክለን ስንዘፍንና ስንቀኝ ኖረናል። አዎ አገር እናት ናት። እናት ልጆቿን አምጣ እንደምትወልድና፣ በጀርባዋ አዝላ፣ በክንዷ ታቅፋ ቀን እንደምታወጣ ሁሉ፤ አገርም የዜጎቿ መብቀያ አብራክ ናት። የእናት ሆድ ዥንጉርጉር እንደሆነ ሁሉ አገርም በብሔርና በሃይማኖት፣ በቋንቋና በቀለም የተዋሀዱ ብዙ አይነት ልጆች አሏት። የትኛውም ልጅ በወለደችው በእናቱ ላይ ጨክኖ አያውቅም። ታዲያ የእኛ በአገር ላይ መጨከን ከየት የመጣ ነው? ከሌላት ላይ ሰጥታ ቀን ያወጣችንን አገራችንን ዛሬ ስንፈረጥም ክንዳችንን እሷ ላይ ማሳየታችን ምን የሚሉት ስልጣኔ ነው? ብዙዎች የአገራቸውን ፍቅር መሬቷን በመሳም ይገልጻሉ፣ ብዙዎች የሕዝባቸውን ውለታ በጎ በማድረግ ይመልሳሉ። እኛ አገር ሲሆን ይሄ ሁሉ ሌላ ነው። ተምረን አገራችንን በወጉ አገልግለን አናወቅም። መሰላል ሆኖ ከፍ ያደረገንን ሕዝባችንን በነውረኛ ድርጊት ዝቅ ማድረግ አመላችን ሆኗል። ብዙዎቻችን የእናት ጡት ነካሾች ነን። ለድሀ አገራችን የሚሆን አንዳች ነገር የለንም።

ኢትዮጵያ አገራችን ታሪክ ያላት አገር ናት። አባቶቻችን ዓለምን ምሰሶ ሆነው ያቆሙ ናቸው። የእኛ በነውር መቆም ምን የሚሉት ነው? በእውቀትና በጥበብ፣ በሀይልና በማስተዋል ዓለምን ከኳሉ አገራት መካከል ኢትዮጵያ አንዷ ናት። የአገራችንን ትላንታዊ መልክ ለማናውቅ ይሄ ቀልድ እንደሚሆን አውቃለሁ። የኢትዮጵያን መነሻ፣ የሕዝቦቿን ድሮአዊ ታሪክ ለማያውቅ ይሄ እንደማይዋጥለት አውቃለሁ። እውነቱ ግን ይሄ ነው። እኛ ታላቅ ምድር ላይ የተፈጠርን ታላቅ ሕዝቦች ነን። እኛ በኩሩና በስልጡን፣ በጀግና ማህጸን እቅፍ ውስጥ የበቀልን የዚህ ዓለም ጌጦች ነን። መልካችንን በገዛ እጃችን አናበላሽ። ትላንት ለዓለም መፈጠር ምክንያት ነበርን፣ ይሄን ዓለም ውብ ያደረገው የእኛ መልክ ነው። ይህ መልክ ደግሞ በኢትዮጵያዊነት የሚገለጥ መልክ ነበር። ይሄን ዓለም በዚህ ልክ ያቆመው የእኛ መኖር ነበር። የእኛ መኖር ለብዙዎች መኖር ዋስትና ሆኖ ዛሬም ድረስ ይኖራል። ከዚህ ሁሉ በላይ ደግሞ ኢትዮያዊነት የኩራት ምንጭ ነው። ከአምና እስከ ዘንድሮ፣ ከዘፍጥረት እስከ አሁን ድረስ ብዙ ቦታ ላይ በማይታመን ትልቅነት ውስጥ ነበርን። ዛሬስ ምን ነካን? በአንድነት መቆም ለምን ተሳነን?

በየትኛውም መመዘኛ ብታዩት የአገራችን የስልጣኔና የእውቀት ምህዳር በድሮነት ውስጥ አለ። አሁን ላይ በብዙ ነገራቸው የዓለምን የስልጣኔና የኢኮኖሚ በትር ይዘው የሀያልነት ማእረግ ያገኙ ሁሉ አንድ ወቅት ላይ ታሪክ ያልነበራቸው ከነጭራሹ አገር ለመባል ያልበቁ ነበሩ። በሌላ ቋንቋ ከእኛ ኋላ የተፈጠሩ፣ ከእኛ ኋላ አገር የሆኑ ናቸው እያልኳችሁ ነው። እኔና እናንተ በጥንት አባቶቻችን አጥንትና ደም ለዚች ዓለም የስልጣኔ ብርሃንን የለኮስን በኩራን ነበርን። የስልጣንና የአለቅነትን ጫንቃ የያዝን የቅድመ ዓለም ፋና ወጊዎች ነበርን። ከዚህ እዛ ድረስ የሚደርስ የስልጣን፣ የሞገስና የተፈሪነት ሀይል ነበርን። በትልቅ ዓለም ላይ ትልቅነትን የከተብን በኩረ ዘፍጥረቶች እንዲህም ነበርን። ዛሬ ግን ያ የአባቶቻችን መንፈስ ርቆን መለያየትን እንደ ትልቅ ስልጣኔ ቆጥረን ለብቻ እየተራመድን ነው። ሰው ለብቻው ሲቆም፣ ሰው ለብቻው ሲራመድ ምንም ነው። የምንበዛው፣ የምንፈራው፣ ሀይል የምናደርገው በአንድነት ስንቆም ነው። አገር የምንፈጥረው፣ ታሪክ የምንሰራው፣ ለትውልድ ቅርስ የምናስቀምጠው መነጋገርና መግባባት ስንችል ነው። የኢትዮጵያን ውለታ የምንከፍለው፣ ድሀ ሕዝባችንን ከድህነት የምናወጣው ተግባብተን መኖር ስንችል ነው።

በምንምነት ውስጥ አክሱምን ሰርተናል። በምንምነት ውስጥ ላሊበላን አንጸናል። በምንምነት ውስጥ ለሰው ልጅ እሳቤ የማይቻሉ ታላላቅ ገድሎችን ለብቻችን ተወጥተናል። ታዲያ ከዚህ በላይ ምን ትልቅነት አለ? ከዚህ በላይ ምን ፍጹምነት ይገኛል? ዓለም እኮ የኢትዮጵያን ያክል ምንም የላትም። ግን በምንምነት ውስጥ ሁሉም አገራት፣ ሁሉም መንግስታት ቀድመውን ባሪያ አድርገውናል። ይሄ ሁሉ የሆነው ለብቻ በመቆማችንና ስር በሰደደ የብሔር ፖለቲካ በመታመማችን ነው። አባቶቻችን አክሱምን ሲሰሩ፣ ላሊበላን ሲያንጹ ብሔር አልነበራቸውም። አባቶቻችን ጣሊያንን አሸንፈው ዓድዋን ሲፈጥሩ ብሔር አልነበራቸውም። አባቶቻችን በካራማራና በኡጋዴን በሌሎችም ስፍራዎች ድል ሲቀዳጁ ብሔር አልነበራቸውም። የአባቶቻችን ብሔር ኢትዮጵያዊነት ነበር። እኛም ድሮነትን ካልተላበስን፣ እንደ አባቶቻችን በኢትዮጵያ ስም መማል ካልጀመርን እንቅፋቶቻችን ይበረክታሉ እንጂ አይቀንሱም። እንደ አባቶቻችን ኢትዮጵያዊነትን ከፊት አስቀድመን ከኋላ እስካልተከተልን ድረስ ታሪክ መስራት አይቻለንም። እኛ ብሔርና እኔነትን ከፊት አስቀድመን ኢትዮጵያዊነትን ያዘገየን ነን፣ እኛ ዋጋ ካላቸው ባህላዊ እሴቶቻችን ይልቅ በሴራ የተጎነጎነ ፖለቲካዊ አካሄድን የመረጥን ነን። በዚህ ውስጥ ደግሞ ፊተኝነት የለም። በዚህ ውስጥ ደግሞ ማሸነፍ የማይታሰብ ነው።

ትላንት ላይ ሁሉም ቦታ ነበርን። ትላንት ላይ ተዐምር የሰሩ እጆች የእኛ ነበሩ። ትላንት ላይ ከሁሉ የበረቱ ክንዶች የእኛ ነበሩ። በምንምነት ውስጥ ከምድር አልፈን ከህዋ አካላት ላይ ስልጣኔአችንን ያሳረፍን ታላቅ ሕዝቦች ነበርን። ትልቅ ነበርን፤ ብዙዎች ያጨበጨቡልን፣ ብዙዎች እኛን ለመሆን የሚመኙ የዛኛው ትውልድ ምልክቶች ነበርን። አገራችን ኢትዮጵያ ለብዙ አገራት የስልጣኔ ምንጭ ሆና የሰነበተች ቢሆንም ዛሬ ላይ ግን በብዙ ችግሮች ውስጥ የምትገኝ አገር ሆናለች። ከፊትና ከኋላዋ ብዙዎች የተነሱባት ጊዜ ላይ ነን። የጥንቱ የአባቶቻችን አንድነትና ህብረት ግድ የሚልበት ሰዓት ላይ እንገኛለን። በትላንት ውስጥ ያለችውን የአባቶቻችንን ኢትዮጵያ ዳግም ለመፍጠር የአሁኑ ትውልድ ምን እየሰራ እንደሆነ ማጤን ይገባዋል። የትላንትናዋ ኢትዮጵያ ዝም ብላ የተፈጠረች፣ ዝም ብላ ስልጣኔን ያገኘች ሳይሆን በአባቶቻችን የአንድነት ክንድ፣ የህብረት እሳቤ የተፈጠረች ናት። ዛሬ ላይ ትልቅ ነበርን ብለን አፋችንን ሞልተን በኩራት የምንናገረው ትልቅ አገር ባስረከቡን አባቶቻችን ብርታት ነው። ብኩርናችንን ይዘን እንቆይ ዘንድ እኛ የዛሬው ትውልድ የአባቶቻችንን እውነት መከተል ይኖርብናል።

የአባቶቻችን እውነት ምን ነበር? የአባቶቹ እውነት የገባው ወጣት ዛሬ ላይ ታሪክ ከማውራት ወጥቶ ታሪክ እንደሚሰራ አልጠራጠርም። የአባቶቹን እውነት የተረዳ ትውልድ ዛሬ ላይ ለልጆቹ የምትሆንን ሰላማዊ ሀገር ለመፍጠር አቅም ያንሰዋል ብዬ አላስብም። የአባቶቻችን እውነት አንድነት ነበር። የአባቶቻን እውነት ፍቅር ሰላም ነበር። የአባቶቻችን እውነት መተሳሰብ ነበር። የአባቶቻችን እውነት ፈርሀ እግዚአብሔር ነበር። የአባቶቻችን እውነት ኢትዮጵያዊነት ነበር። የእኛስ እውነት ምንድነው? ዛሬ ላይ እንደ ሕይወት መርህ የምንከተለው እውነታችን ምን ይሆን? የምንማረው፣ የምንሰራው፣ አግብተን የምንወልደው ለምንድነው? ወጣት የሆንነው፣ እንደ ዜጋ የምንጠራው ለምንድነው? የተፈጠርነው፣ ሰው የሆንነው ለምንድነው? ይሄን ጥያቄ እንመልስ። የትውልዱ ምርጥ ጥያቄ ይሄ ነው። በዚህ ጥያቄ ውስጥ ራሳችንንም አገራችንንም እንፈልግ። የምንፈልጋት ኢትዮጵያ በዚህ እውነታችን ውስጥ ናት።

በሀሳብ ዘምና፣ በስልጣኔ ቀድማ ለዓለም ብኩርናን ያስተማረች፣ የብርሃን ችቦ ሆና ለሰው ዘር ሁሉ የበራች አገር ዛሬ በሕዝቦቿ አንድነት ማጣት ልዕልናዋን ስትነጠቅ ማየት ያማል። የትላንት አባቶቻችን ባልሰለጠነ ዓለም በባዶ እግራቸው እየሄዱ ነው ታላቅነትን የሰጡን። ይሄን ሲያደርጉ ግን ፍቅርን ያውቁ ነበር፤ ከሁሉም ትልቁን እግዚአብሔርን ይፈሩ ነበር። በራሳቸው መንገድ በራሳቸው እውነት ተጉዘው ነበር ዛሬን የፈጠሩልን። እኛ የዛሬዎቹ የአባቶቻችን የቀና መንገድ እያለ ክፋት በዋጀው በሌሎች መንገድ የምንሄድ ነን። ልባችንን ከፍቅር፣ እጃችንን ከስራ አቀያይመን በትችትና በወቀሳ የቆምን እንዲህም ነን። እውነት ነው ትልቅ ነበርን ትልቅ የሆነው ግን ተለያይተን ስለቆምን በዘርና በብሔር ስለተከፋፈልን አይደለም። የትልቅነታችን ምንጭ አንድነታችን ነበር። የትልቅነታችን መሰረት ሕዝባዊነት ነበር። የአባቶቻችንን ሀቅ እንውረስ ስል እማጸናችኋለሁ። አሁን ካለንበት ክፉ አገራዊ መልክ እንወጣ ዘንድ፣ አሁን ካለንበት ድህነትና ኋላ ቀርነት እንወጣ ዘንድ በጽድቅና የሚኖሩትን የአባቶቻችንን ነፍስ መጋራት ይኖርብናል። የአባቶቻችን የትላንት መልክ በእኛ በልጆቻቸው ላይ መመለስ አለበት። ጣሊያንን ያንበረከኩ የትላንት ጥምር እጆች ዛሬም ያስፈልጉናል። ግብፅና እንግሊዝን ያንበረከኩ የህብረት ክንዶች ያስፈልጉና። ድልን የሚጽፉ፣ ብስራት የሚናገሩ አንደበቶች እንሻለን።

በዓለም አደባባይ ያጀገኑን፣ ስማችንን በወርቅ ቀለም ያጻፉ ትላትናዊ ብዙ መልኮች አሉን። እኚህ ሀበሻዊ መልኮች ዛሬም ያስፈልጉናል። ሊወሩን ባኮበኮቡ፣ አንድነታችንን ጠልተው ጥርሳቸውን በነከሱብን ጠላቶቻችን ላይ መደገም አለበት እላለሁ። የነገ ትልቅነታችን ያለው በዛሬያችን ውስጥ ነው። ዛሬ ላይ ለነገ ስንቅ የሚሆኑ መልካም ተግባራትን በመከወን ራሳችንን ለትልቅነት ማዘጋጀት ይኖርብናል። ነገ ለምንናፍቀው አገራዊ ልዕልና ስንል ዛሬን በዋጋ መኖር ግድ ይለናል። ትልቅ ነበርን እያልን ታሪክ ከማውራት ወጥተን ታሪክ ወደ መስራት መሸጋገር የዛሬው ትውልድ የቤት ስራ መሆን አለበት። ከትላንት እስከ ዛሬ ታሪክ ስናወራ ገድል ስንዘክር ኖረናል አሁን ግን ታሪክ ወደ መስራት የምንሸጋገርበት የድርሻችንን የምንወጣበት ምቹ ጊዜ ላይ ነን። ልጆቻችን የአያቶቻቸውን ሳይሆን የእኛን የአባቶቻቸውን ታሪክ መስማት ይፈልጋሉ። እኛ በአባቶቻችን እንደኮራን ሁሉ ልጆቻችንም በእኛ የሚኩሩበትን ታላቅ እና ደማቅ ሕዝባዊ ታሪክ መጻፍ አለብን። ታሪካችን ደግሞ ከአሁን የሚጀምር ነው። ታሪካችን ደግሞ በስራ፣ በተግባር የሚገለጽ ነው።

ታሪክ ለመጻፍ ጦርና መሳሪያ መታጠቅ አይጠበቅብንም። ታሪክ ለመስራት ስልጣንና አለቅነት ግድ አይለንም። ታሪክ ለመጻፍ ጦር ሜዳ ዘምተን ከጠላት ጋር ተዋግተን መሞትና መግደል አይኖርብንም። ታሪክ በብዙ መንገድ ይሰራል። ተማሪ የሆነ በትምህርቱ ጥሩ ውጤት በማምጣት አገርና ሕዝቡን በታማኝነት በማገልገል ታሪክ መስራት ይችላል። መምህሩ አገር ተረካቢ የሆኑ ታማኝና አስፈላጊ ተማሪዎችን በማውጣት የድርሻውን መወጣት ይችላል። የፖለቲካ ሀይሎች ተነጋግሮ በመግባባት ታሪክ መስራት ይቻላቸዋል። እንደ ዜጋ ለራሳችንም ሆነ ለአገራችን ታሪክ ለመስራት ትክክለኛ ጊዜ ላይ ነን። መልካም በማድረግ፣ መልካም በማሰብ፣ የዜግነት ግዴታችንን በመወጣት ታሪክ መጻፍ ይቻለናል። ከፊታችን ብርሃንና ጨለማ የቀላቀለ ድንግዝግዝ መልክ አለ። ከፊታችን እየበራ የሚከስም፣ እየከሰመ የሚበራ ቅይጥ ብርሃን አለ። በእኔና በእናንተ የተሳለ ጉራማይሌ መልክም ከፊታችን አለ። ሁሉም የሚጠራው ሁሉም የሚስተካከለው በእኛ ነው።

ምርጧ ኢትዮጵያ በምርጥ ሀሳባችሁ ውስጥ ናት። ምርጧን ኢትዮጵያ በምርጥ ሀሳባችሁ ፍጠሯት። ብዙዎቻችን ጥሩ ነገርን ከሌላ የምንጠብቅ ነን። ጥሩ አገር ስልጡን ማህበረሰብ እንዲኖረን እንሻለን። ሰላሟ የበዛ በሁሉ ነገሯ የተረጋጋች አገር እንድትኖረን እንፈልጋለን። ከድህነት የወጣ በቀን ሶስቴ የሚበላ ሕዝብ እንዲኖረን ምኞታችን ነው። ግን አንሰራም ግን ለምንፈልገው ነገር ስንለፋ አንታይም። የምንፈልገውን ጥሩ ነገር ሁሉ ከሌሎች የምንጠብቅ ነን። ባጠቃላይ ሳንሰራ ለውጥ የምንፈልግ። ሳንደክም ሳንለፋ ህልማችንን የምንጠብቅ ነን። ይሄ ሞኝነት ነው። ለዛሬ መጠሪያ የሆነችው የአባቶቻችን ኢትዮጵያ በድካማቸው እንደተፈጠረች ሁሉ የእኛም ኢትዮጵያ በእኛ ድካም የምትፈጠር ናት። ጥሩ ነገራችሁን ድካማችሁ ውስጥ ፈልጉት። ለምንም ነገር አቅም ያለን ሕዝቦች ነን። ድህነት ኋላ ቀርነት ምን ማለት እንደሆነ በደንብ እናውቃለን። ችግርና ማጣትን እናውቀዋለን ከዚህ በኋላ ግን በዚህ ክብረ ነክ ውስጥ መኖር አይኖርብንም። የተሻለ ሕይወትን ፍለጋ መስራትና ተነጋግሮ መግባባት ይኖርብናል። በአባቶቻችን እውነት ላይ መራመድ ግድ ይለናል። ሁላችሁም የምንፈልጋትን ኢትዮጵያ ለመሳል ብዕራችሁን አንሱ። ለሁላችንም የምትበቃ ኢትዮጵያን ለመገንባት ተነጋግረን እንግባባ። ስሜታችንን ሳይሆን እውቀታችንን እናስቀድም። በሀሳብ ማሸነፍን ባህል እናድርግ። ይሄን ካደረግን ታላቋን ኢትዮጵያ መፍጠር ይቻለናል።

 በትረ ሙሴ (መልከ ኢትዮጵ)

አዲስ ዘመን  ሚያዝያ 28 /2014