ትንቅንቅ

ሕይወት ትንቅንቅ ናት። ከራስ ጋር፣ ከፈጣሪ ጋር፣ ከተፈጥሮ ጋር ከነዚህ ሁሉ ጋር። ከሁሉም ግን ከራስ ጋር የሚደረግ ትንቅንቅ ይከፋል። ከራስ ጋር ትንቅንቅ መልስን ደብቆ፣ እውነትን ሸሽጎ ነው። በማይገኝ መልስና በማይደረስ እውነት ውስጥ ቆሞ ላለመውደቅ ትግል እንደምን ይቻላል? ሰው ራሱን ታግሎ እስካላሸነፈ ድረስ ሁሌም ትንቅንቅ ውስጥ ነው። እናም ከራሱ ጋር እንዲህ ያስባል። በተለይ መኖር አፈር ከድሜ ሲያስግጠው፣ በተለይ እብድ እናቱ ፊት ቆሞ የማይነቃ ሴትነቷን ሲያስብ።

አስራ አራት ዓመቱ ነው.. አስራ አራት የመከራ ቀንበሮች ጠይም ፊቱ ላይ ተስለዋል። ተስሞ ያልበቃው ጉንጭ፣ ቦርቀው ያልጠገቡ እግሮች ዛሬም ድረስ ልጅነት ያምራቸዋል.. ዛሬም ድረስ መሄድ ይናፍቃሉ። እንዳያልፈው ልጅነቱ ላይ የተጋደመ የሕይወት ሰንኮፍ አለ። ተናንቆ ያልተሻገረው..ተፍገምግሞ ያላለፈው። ከዚህ ርቆ መኖር ይፈልጋል። ስድስት ሰዓት አለፍ ሲል ከእናቱ ሸሽቶ መንገድ ጀመረ። የምግብ ፔስታሉን እንደያዘ አንድ ሆቴል በር ላይ ቆመ። በሃሳቡ ሁለት ሴቶች ይመላለሳሉ። አንድ አይነት ተፈጥሮ፣ አንድ አይነት ሴትነት ተሸክመው ግን የተለያየ ልብ ያላቸው ሴቶች።

አንዷ ደስታው ናት.. እንዲህ እንደ አሁኑ በሕይወት ትንቅንቅ በአደፈ ልብስና አካሉ ጋር የምግብ ፔስታሉን ይዞ በር ላይ ሲቆም መቼም በማይረሳው፣ በሕይወቱ ሙሉ በሚከተለው ትህትና ፔስታሉን በምግብ ሞልታ ትሸኘዋለች። ሩቅ ከደረሰ በኋላ እሷን ለማየት ዞሮ ያውቃል። ሲዞር እዛው በር ላይ የምግ የያዘችበትን ሳህን እንደያዘች ትሁት በሆነ ፊት ወደ እሱ እያየች ያገኛታል። እናቱ ጋ እስኪደርስ ድረስ ሃሳቡ እሷ ናት። እና ደግሞ አንድ ሴት አለች.. ከዚች ሴት የራቀች፣ ማጣት ላገረጣት ነፍሱ መከራ የሆነች።

እንዲህ እንደ አሁኑ የምግብ ፔስታሉን ይዞ በር ላይ ሲቆም ድንገት ትመጣና ‹ሂድ ከዚህ..! ትለዋለች። ከበር ሸሽቶ ሩቅ እስኪደርስ ድረስ እንዳይመለስ በአይኗ ትጠብቀዋለች። ወፍራም ናት.. በእሷ ምክንያት ወፍራም ሴቶች ሁሉ ክፉዎች ይመስሉታል። እሷ ካባረረችው በኋላ ባዶ እጁን ወደ እናቱ ይሄዳል። እናቱ መጽናኛው ናት። እናቱ እንደዛች ወፍራም ሴት ሕይወትና ሁኔታዎች ሲያሰቃዩት ማረፊያው ናት። የምታደርገው ሳይገባው፣ የምትለው ሳይሰማው ተነስታ እስክታባርረው ድረስ ሄዶ አጠገቧ ቁጭ ይላል።

ዛሬም ሁለት ሴቶች በሃሳቡ እየተመላለሱ ሆቴሉ በር ላይ ቆመ። ከሆቴሉ ውስጥ ብዙ ሳቆች ይሰሙታል። ጥጋብና ድሎት ጸንሶ የወለዳቸው ሳቆች። ደስታ ምን እንደሆነ አያውቅም.. ደስታ ማለት ምን ማለት እንደሆነ አልገባውም። ከሆቴሉ ውስጥ የሚሰማው ሳቅ ግን የነፍሱ ማረፊያ ሆነ። ሳቅ አማረው.. መከራውን ሁሉ ረስቶ እንደነዚያ ነፍሶች መሳቅ.. መፍነክነክ አማረው። በሕይወቱ ተመኝቶ ያጣው ይሄን ነበር።

አስቆት የሚያውቅ የለም። የምታስቀው አንድ ነፍስ ነች.. እዚህ ሆቴል በር ላይ ቆሞ፣ ነጭ በጥቁር የመስተንግዶ ልብስ ለብሳ ፔስታሉን በምግብ የምትሞላለት ነፍስ። የምታስቀው እሷ ናት። ኀዘን በሚተናነቀው በማይስቅ ፊት፣ አቆፋዳውን በምግብ ትሞላለታለች። ያኔ ይስቃል.. ያኔ እየሳቀ ወደ እናቱ ይገሰግሳል። በዚያች አስተናጋጅ ነፍስ ብዙ ጊዜ ስቋል። ግን ሰሞኑን አላያትም… ያለፉትን ሶስት ቀናት እየደነበረ ያለው በወፍራሟ ሴት ነው። ዛሬም ሳቅ አማረው.. ደጓን ሴት ሽቶ በር በር ያይ ጀመር።

አይኖቹ የሚወጣውንና የሚገባውን እየቀላወጡ ብዙ ቆየ። ከዛ ሁሉ ሳቂታ ፊት መሃል ለእሱ የሚሆን አንድ ሰው መጥፋቱ አስከፋው። የሚያየው የለም.. የሚመጣው ሁሉ እየገፋው ያልፋል። መሞት ጀመረ.. በነፍሱ ላይ የለኮሳት የተስፋ ጭላንጭል መክስ ጀመረች። ሆቴሉ በር ላይ እንደቆመ ጀምበር ሸሸችው። ከሆቴሉ የሚሰማው ሳቅ ግን አሁንም ይሰማዋል።

ተንቆራጠጠ.. በዚህ መሀል ወደ እሱ የሚረግጥ ኮቴ ሰማ። ይሄን ኮቴ ያውቀዋል.. እዛ የሆቴል በር ላይ በተመላለሰባቸው ጊዜያቶች ውስጥ ከዚህ ኮቴ ጋር ተቆራኝቷል። የወፍራሟ ሴት ኮቴ ነው.. እንዲህ ትመጣና ነው ታግሎ ባልጣለው ራሱ ውስጥ የምትሸነቀረው። እንዲህ ትመጣና ነው ሳቅ የናፈቃት ነፍሱን የምታጸልምበት። እንዲህ ትመጣና ነው ከጠበቀው ከብዙ ተስፋው የምታቆራርጠው።

ሆቴሉ በር ላይ አያት። ቁመቷን ከፍ ያደረገ ባለታኮ ጫማ ተጫምታለች። ጉልበቷ ላይ የቀረ ደረቷን የሚያሳይ ሰማያዊ ቀሚስ ለብሳለች። ጸጉሯ በአጭሩ ተቆርጦ ለራስ ቅሏ በሚመች ሁኔታ ወዲያና ወዲህ ተለጥልጧል። ጫማዋ እንዳይጥላት ቀስ እያለች በመራመድ ወዳለሁበት ተጠጋች። ልትናገረኝ አፏን ስታሞጠሙጥ ከአንድ ወዳጇ ጋር ተገናኘችና ለኔ ባሞጠሞጠችው ከንፈሯ የእሱን ጉንጮች ሳመቻቸው። ለጥቂት ጊዜ ተሳሳቁ። ትቷት ወደ ሆቴሉ ሲገባ እሷም ወደ እኔ ተመለሰች። ሳቋን አክስማ ‹ስማ አንተ! አለችኝ።

የሆቴሉን አንድ ጥግ ይዤ አየኋት።

‹አትሰማም እንዴ! ሁለተኛ እንዳትመጣ አላልኩህም?

ዝም አልኩኝ.. ምን እንደምልና ምን እንደሚባል አላውቅም። ሰዎች ሲናገሩኝ የኖርኩ ሰው ነኝ። ከእናቴ ጋር እያባረሩንና እየገፉን የኖርኩ ነኝ። ሰዎች በእኔና በእናቴ ላይ እንደፈለጉ ናቸው.. ይቺንም ሴት ምን እንደምላት አላውቅም። አይደለም ይቺን ቀርቶ ያቺን የነፍሴን ሳቅ አስተናጋጅ እንኳን በዛ ሁሉ ደግነቷ ውስጥ ምንም ብያት አላውቅም። በእጄ ያንከረፈፍኩትን ፔስታል በመዳፌ እያሟሸሽኩ ዝም ብዬ አየኋት።

‹ምን ይመስላል! አመዳም› አለችኝ።

ዝም አልኩኝ..በአይኖቼ እየሰረኩ አያታለሁ። የተጸየፉኝ አይኖቿ ይታዩኛል። የገፋኝ.. የሸሸኝ ልቧም።

‹ሁለተኛ ድርሽ እንዳትል..ሂድ አሁን ከዚህ› ስትል ፊቷን በጥላቻ ሞልታ፣ በእጇ መሄጃዬን እየጠቆመች ተናገረችኝ።

ከዛ በኋላ እዛ ሆቴል አልተመለስኩም.. ሁለት ሴቶች በነፍሴ ላይ አፍርቼ ከዛ ስፍራ ተገለልኩ። ከዚህ እዛ እስክደርስ፣ ይሄን ዘመን አልፌው ሌላ እስክሆን ድረስ እኚህ ሁለት ነፍሶች አይረሱኝም። በሄድኩበት ሁሉ ይከተሉኛል። ‹ሰው የሚሞተው ሰው ያጣ ቀን ነው። ሕይወት የሚታክተው ቀና ልብ ሲርቀው ነው› እንዲህ እያሰብኩ ራሴን አገኘሁት። ይሄ ሃሳብ እንዴት ወደ ልቤ እንደመጣ አላውቅም።

ባዶ እጄን ወደ እናቴ ሄድኩ። ወደ እናቴ ስሄድ ከፊት ለፊቴ ስሙን የማላውቀው ካቴድራል ይታየኛል። ርምጃዬን አንቀርፍፌ ተጠጋሁት። ሕይወት ያስተማረችኝ ዝምታ አይደል? አሁንም ምን እንደምል አላውቅም። እግዜር ፊት ቆሜ ዝም አልኩኝ።

በርቀት ጀርባው ላይ የተቀደደ ነጠላ ለብሳ ያቺን መልካም አስተናጋጅ አየኋት.. እግዜር ለካ ዝምታ ይሰማል…

 በትረ ሙሴ (መልከ ኢትዮጵ)

አዲስ ዘመን ግንቦት 18/2015