ከሰፈራችን እንውጣ !

ዳግም ከበደ

 ፍቅርን ከማስተማር ይልቅ ጥላቻን መዝራት በእጅጉ ቀላል ነው። ሰላም ከማስፈን በላይ ብጥብጥ እረብሻን ማስፋፋት ብዙ ስራ አይጠይቅም። መገንባት ብዙ ግዜን ሲወስድ ማፍረስ ግን የሰከንዶች ስራ ነው።

በሰው ልጆች መካከል መዋደድና መተሳሰብ እንዲኖር ለመስራት ዘመናትን ይጠይቃል። ከውስጥ የተዘራን መርዝ ለማርከስ ዓመታትን የሚፈጅ ልፋትና ትእግስትን የሚወስድ ነው። ይሄ ዓለም ላይ ያለ እውነታና የስሪታችን ማሳያ ነው።

ቤተሰብ መመስረት ቀላል ሊሆን ይችላል። ቤተሰብን በስነምግባር፣ ፍቅር፣ መተሳሰብ እና አንድነት መገንባት ግን ብልህ መሆንና ጥበብን ይጠይቃል። ትውልድም እንደዚያው ነው። የአገር ፍቅር ስሜት በአንድ ጀንበር የተሰራ ምትሃታዊ ስሜት አይደለም። ዘለግ ያሉ ዘመናትን የጠየቀ ስራ ውጤት ነው። የከሰረ ትውልድ፣ ከራሱ ውጪ በዙሪያው ለሚኖር የሰው ልጅ የማያስብ ወጣት ለማፍራት ግን የልጁን እድሜ ያህል እንኳን አይጠይቅም።

እዚህ ላይ የዝሆኗን ታሪክ መጥቀስ ያስፈልጋል። የአንድ የዱር እንስሳት ፓርክ አስተዳዳሪ ግልግል ዝሆን ይዞ ያመጣል። ግልገሏ አዲሱን አካባቢ እስክትለምደው ድረስ አጥብቆ ያስራታል። ከዝሆኖች መንጋ በአስገዳጅ ሁኔታ በመነጠሏ ብቸኝነትና ጥልቅ ሃዘን ስለተሰማት ማሰሪያዋን ለመበጠስ ብትታገልም ጠንካራ በመሆኑ ከእሷ አቅም በላይ ሆነባት።

 ማሰሪያውን ለመበጠስ የምታደርገው ትግል አዋጪ አለመሆኑን ደመነፍስዋ የመራት ግልገሏ ዝሆን ከሁኔታው ጋር ዝም ብላ መኖር እንጂ ሌላ አማራጭ እንደሌላት እያወቀች መጣች። ለዓመታትም እንደታሰረች በፓርኩ ውስጥ መኖሩ የግድ ሆነባት። እያደገች መምጣቷንና ጥንካሬዋም በዚያው ልክ መጨመሩን አላወቀችውም፤ እንስሳ ናት፡፡ ይሄን መረዳት ብትችል ኖሮ የተጫነባትን ቀንበር ለመስበርና ነፃ ለመውጣት የሚያስችል አቅም ይኖራት ነበር። በግልገልነቷ የታሰረችበት ገመድ ነበር አሁንም ድረስ ያሰራት።

የፓርኩ ባለቤት ዝሆኗ አቅምና ጉልበት ስላገኘች ከዛሬ ነገ ታመልጣለች ብሎ አይሰጋም፤ እንዳውም መወራጨቷን እንደምታቆም የተረዳው፡፡ ምክንያቱም በግልገልነቷ ገመዱን በጥሳ ማምለጥ እንደማትችል በተግባር አሳይቷታል። የዚያ ጊዜ ደመነፍሳዊ ቆይታዋ የአሁኑን ደመነፍሳዊነት ሰርቶታል። ስለዚህ በትናንት ደመነፍሳዊ ህይወት ውስጥ ሆና ዛሬ ከታሰረችበት ገመድ ማምለጥ አትችልም። ልብ በሉ አቅሙ ጉልበቱ እያላትም ነው የማታመልጠው ። ምክንያቱም አትችልማ!

ከግልገሏ ዝሆን ታሪክ የምንረዳው በልጅነታችን የምንማረው ነገር የዛሬ ማንነታችን እንደሚወስን ነው፤ ትናንት ባየነው መንገድ ዛሬ እንደምንጓዝ። ስህተት የመሰለንን ነገር መቀየር እንደምንችል እያወቅን እንኳን ትናንታችን አፍኖና ጨምድዶ ይይዘናል፡፡

ይሄን ድክመታችንን ደግሞ ክፉዎች ይጠቀሙበታል። ለራሳቸው አላማ ያውሉታል። ልጅነታችንን በጥላቻ ይሞሉትና እድሜያችንን ሙሉ የዚያ እስረኛ ያደርጉናል። የተሳሳተ መንገድ አሳይተውን በዚያ ላይ ዘመናችንን ሙሉ ያኳትኑናል። ይሄን ለመቀየር ታዲያ መፍትሄው አንድና አንድ ነው፤ ደካማ ጎናችንን መረዳት። ለዘመናት የያዝነውን እውነት እና ትርክት መመርመር። መቀየር የማንችል ሊመስለን ይችል ይሆናል፤ መሞከር ነው ያለብን።

በአንድ ጉዳይ ላይ ሙጭጭ ብለን በጥላቻ ድር ተተብትበን መንገዳችንን የሳትን ምን ያህል እንደሆንን ቤታችን ይቁጠረን። ሰውነታችንን ጥለን በዘር ልጓም ውስጥ ታጥረን “የእየዬ” ፖለቲካ የምናላዝን በርካታ ነን።

ማን ነበር “ከሰፈር እሳቤ እንውጣ” ሲል የሰማሁት? አዎ ከሰፈራችን እንውጣና አድማሱ በሰፋ አስተሳሰብ ውስጥ እንግባ። አንድን ነገር ይዘን ዘላለም ለቅሶና ጥላቻን ስናኝክ አንክረም። ከፍ ብለን መብረር እንልመድ፤ ለዚያ ደግሞ አቅሙ አለን። ማስተዋላችንን የሸፈነውን የሸረሪት ድር ጠራርገን ወደፊት እንሂድ። ትናንታችንን ለበጎ ነገር ብቻ እናውለው፤ መውደቂያችን ፣ ቆሞ መቅበሪያችን አናርገው፡፡

በአንድ ወቅት አንድ አስተዋይ አዛውንት ነበሩ። የአካባቢው አድባርና ጥበበኛ ነበሩ፡፡ ነዋሪዎቹ ችግር ሲያጋጥማቸው ሁልጊዜ እሳቸው ዘንድ በመሄድ መፍትሄ ይጠይቃሉ። ነዋሪዎቹ በብዛት አንድ አይነት ችግር ይዘው እየመጡ ሁሌም መፍትሄ እንዲያመጡላቸው ይጠይቋቸው ጀመር። ከዚያ በላይ ግን ማማረራቸው በእጅጉ ያሰለቻቸዋል። ይህን የተገነዘቡት ጥበበኛው አዛውንት የመንደሩን ሰዎች ሰበሰቧቸውና አንድ ቀልድ ነገሯቸው።

ነዋሪዎቹ የአዛውንቱን ቀልድ እንደሰሙ እንባቸው እስኪመጣ ፍርስ ብለው ሳቁ። አዛውንቱ ትንሽ ቆይተው ቀልዱን ደገሙላቸው። አሁን ደግሞ ጥቂት ነዋሪዎች ብቻ በቀልዱ ሳቁ። ቀልዱን ለሶስተኛ ጊዜ ነገሯቸው። አሁን ማንም ሳይስቅ ቀረ፡፡ በዚህ ጊዜ አስተዋዩና ጥበበኛው አዛውንት፤ “አዲስ ቀልድ ለመጀመሪያ ጊዜ ስነግራችሁ ሁላችሁም ሳቃችሁ። ደጋግሜ ስነግራችሁ ግን እናንተም በተደጋጋሚ አልሳቃችሁም፤ ምክንያቱም የሰማችሁት ቀልድ ስለነበረ ነው።

እናንተ ሁልጊዜ አንድ አይነት ችግር ይዛችሁ እየመጣችሁ ሁሌም ታማርራላችሁ። ትናንት ባለፈ ችግር ደጋግማችሁ ታለቅሳላችሁ። ቀልዱ ሲደጋገም ማሳቁን እንደሚያቆም ሁሉ፤ ችግሩም ካለፈ በኋላ ችግርነቱ አብቅቶ ታሪክ ይሆናል። ስለዚህ ደጋግማችሁ የተለመደ እሮሮ ይዛችሁ ወደኔ አትምጡ” አሏቸው ይባላል፡፡

አዛውንቱ በአለፈ ጉዳይ ላይ እንዳያማርሩ ነዋሪዎቹን በምሳሌ ማስረዳት ቻሉ። በቀጥታ ቢነግሯቸው ኖሮ ግን የነበሩበት ችግር ግልፅ ብሎ አይታያቸውም ነበር። የኛም ማህበረሰብ ችግር ይሄ ይመስለኛል። በአለፈ ጥላቻ ላይ ሙጭጭ ብለን ለትውልድ የሚተርፍ ትርክት እያስተማርን ትውልድ እንመርዛለን።

እንደ ዝሆኗ ታሪክ የልጅነት ታሪካችን ዛሬም ድረስ እንዲከተለን እንፈቅዳለን። ይህ ደግሞ በኛ ላይ ብቻ ቢቆም መልካም ነበር። እኛ ጥንት ያለቀስንበትን ችግር ነገም ልጆቻችንን ልናስለቅስበት እንታገላለን። ከፍቅር ይልቅ ጠብን እንመርጣለን። ምክንያቱም ጥላቻን መፍጠር፣ ፍቅር እንደ መዝራት፣ ሰላም እንደ ማስፈን፣ መተባበርን እንደ መፍጠር ከባድ አይደለም። ትእግስት አስተዋይነትና ጥበብን ይጠይቃል። እናም ከጥላቻ እንውጣ!!

አዲስ ዘመን መጋቢት 28/2013