እልልታ

ሜክሲኮ ወደ ቄራ የሚወስደው መንገድ መታጠፊያ በታክሲ ጥበቃ በቆሙ ሰዎች ተሞልቷል። ሰልፍ ይዘው ወደየቤታቸው ሊያደርሳቸው የሚጠባበቁ ሰዎች አንገታቸውን አስግገው የታክሲ መምጣትን ይጠባበቃሉ።

የያዝኳትን ላዳ ታክሲ ከታክሲ መጠባበቂያ ቦታው አለፍ አድርጌ አቆምኳት። ምን አልባት የቸኮለና ታክሲ የቆየበት ተሳፋሪ ባገኝ ብዬ። የላዳ ሹፌር ነኝ። ይህችን አሮጌ የላዳ ታክሲ እያባበልኩ በማገኘው ገቢ 4 የቤተሰብ አባላትን አስተዳድራለሁ። ሜክሲኮ ብዙውን ጊዜ የምሰራበት አካባቢ ነው።

እርግጥ ከአመታት በፊት በዚህቺው ታክሲ በማገኛት ገቢ ቤቴ ሙሉ ሆኖ ልጆቼ ያሻቸውን በልተውና ለብሰው ቤታችንም ሞቆ ያድር ነበር። አሁን ላይ በከተማዋ ብዙ የትራንስፖርት አማራጮች በመቅረባቸው ምክንያት ቀድሞ የላዳ ታክሲ አገልግሎት የሚሰጡ የእኔ አይነት ታክሲዎች ስራ እጅግ በጣም ቀዝቅዟል።

አሁን አንድ ወይም ሁለት ደንበኞችን ብቻ አግኝተን የነዳጅ እንኳን የማይችል አሰልቺ ጉዞ የምናደርግበት ቀን ይበዛል። በዚያ ላይ በየቦታው የሚሰማው በላዳ ታክሲዎች የሚፈጸም ወንጀል ተጠቃሚዎችን ይበልጥ አርቋቸዋል። ተሳፋሪዎች አማራጭ ሲያጡ ብቻ ሆኗል ወደ እኛ ፊታቸውን የሚያዞሩት።

ዛሬ ከነጋ ጀምሮ አንድ ቢያጆ ብቻ ነው የሰራሁት። እሱንም በቁርስና በምሳ ጨርሼዋለሁ። ከመሸ በለስ ቢቀናኝና እቤት ይዤው የምገባው ነገር ቢኖር ብዬ የታክሲዬን በር ከፍቼ ተሳፋሪ እጠባበቃለሁ። መኪናዬን ካቆምኩበት ቦታ ጥቂት ወደ ኋላ ተጠግተው የታክሲ መምጣት ከሚጠባበቁ መካከል ሁለት ሰዎች /ባልና ሚስት ይመስላሉ/ ነጠል ብለው ወደኔ በመቅረብ “ ባለ ላዳ ይሄዳል?” አለኝ፤ ወንዱ ይበልጥ ተጠግቶኛል። “ቀላል ፤ይሄዳል፤ የት ነው?” አልኩኝ ፈጠን ብዬ።

“ላፍቶ” ሲለኝ “በላይ ነው በታች፤ ኑ ግቡ ይሄዳል”አልኳቸው። ግቡ ብዬ መጎትጎቴ ሳያንስ ሌላኛውን በር ለመክፈት መጣሬ ለራሴ እስኪገርምኝ ድረስ ተቻኮልኩ። “ስንት ነው ሂሳብ ንገረን” ማለታቸውን እንኳ በሁዋላ ነው ያስታወስኩት።

የግድ መስራት ስላለብኝ ከዚህም በላይ ብስገበገብ በራሴ አልገረምም። እንቢ ብለው እንዳይሄዱ በመስጋት “300 ብር ብቻ” አልኳቸው። የሚያሳዝነው ሌላ እድል ሳይሰጡኝ ሁለቱም እንደተመካከረ ሰው ፊታቸውን አዙረው ወደ ታክሲ መሳፈሪያው አመሩ። “እሺ በቃ 200 ብር ክፈሉ..” ብዬ ብጣራም አልሰሙኝም። ከዚያ ቀንሼ ላደርሳቸው ብሞክር ስመለስ የነዳጅ ብዬ ሸሚዜን አንጥፌ መለመኔ ግድ ይለኛልና ተውኳቸው።

ገብቼ ተቀምጬ ሌላ ሰው መጠባበቅ ጀመርኩ። ሰማይ ያረገዘውን ሊበትን ተቃርቧል። ከሌላ ጊዜ በተለየ መልኩ ታክሲዎች እንደ ልብ በአካባቢው ላይ የሉም። ምን አልባትም ወደ ቄራ ያለው መንገድ ለእድሳት ፈርሶ እየተሰራ በመሆኑ መስመር ቀይረው ይሆናል።

የዝናቡን መምጣት አልጠላሁትም። ሰዎች ምርጫ ሲያጡ ያላቸውን አውጥተው ወደቤታቸው እንደሚያመሩ አውቃለሁ። ያኔ እኛም ብዙ ባልሆነ ክርክር ወደፈለጉበት እናደርሳቸዋለን። በሀሳብ ተውጬ ሳለሁ ሁለት ወጣቶች ቀረቡኝና “ትሄዳለህ አይደል?” ብለው ጠየቁኝ። አዎን እንዴ ግቡ ከማለቴ ሁለቱም ከኋላ ወንበር ላይ ገብተው ተሰየሙ።

“የት ነው?” የእኔ ቀጣይ ጥያቄዬ ነበር። ጎፋ ገብርዔል አካባቢ ስንት ነው ?” ሁለት መቶ ብር አልኳቸው። “እሺ ችግር የለም መንገድ ላይ ግን አንድ እቃ አለ ትጭናለህ” አሉኝ፤ ተስማምቼ ጉዞ ጀመርን። በተለምዶ ቡልጋሪያ የሚባል አካባቢ ስንደርስ በመልሶ ማልማት ከፈረሱ መንደሮች ውስጥ ወዳንዱ እንድንገባና የተባለውን እቃ እንድጭን ነገሩኝ። ብዙም አይርቅም ስላሉኝ ትዕዛዙን አክብሬ ወደተባለው መንገድ ታጠፍኩ። ትንሽ እንደ ተጓዝን ሌላኛው እጥፋት ጋር ስንደርስ እንደገና እንድታጠፍ አዘዙኝ። በውስጤ ከተፈረደብኝ ምን አደርጋለሁ”በሚል የሚሉኝን ያለምርጫ ማድረግ ቀጠልኩ። ብዙ የውስጥ ለውስጥ መንገድ ገብተን መኪናዬን ይዤ ከተጓዝኩ በኋላ አንድ ግቢ በር ላይ እንድቆም ነገሩኝ።

ሁለቱም ከመኪና ወርደው የግቢውን በር አንኳኩተው ገቡ። ለደቂቃዎች ጠበኩ፤ አልወጡልኝም። በሩን ላንኳኳ በማሰብ ተጠግቼ ቆምኩ። በግቢው ውስጠኛው ክፍል ከፍ ባለ ሳቅ የታጀበ የሞቀ ወሬ ሰማሁ። እኔን ውጪ ማቆማቸውን ረስተዋል መሰለኝ፤ በሩን አንኳኳሁት። አንደኛው መጥቶ ከፈተልኝ። ኦህ … ለካስ አቁመንሃል፤ ሶሪ መኩ ና ኧረ እንጫንና እንሂድ፤ፍሬንድ ሶሪ አክስታችን አለቅ ብላን ነው መጣን ቆይ” ብሎኝ ተመልሶ ገባ። ወደ ታክሲው ሄጄ መጠባበቅ ቀጠልኩ።

የመጣው ዝናብ ወደ ነፋስ ተቀይሮ ይመስል ሀይለኛው ንፋስ አካባቢው ላይ ያሉ የቆርቆሮ አጥሮችን ለመገንጠል ይታገላል።

ልጆቹ አሁንም አልወጡም። ቆም ብዬ ከራሴ ጋር ሙግት ጀመርኩ። ትቼው ልሂድ ወይስ ልታገስ? ምን መሄጃስ አለኝ፤እቤት ምን ይዤ ልግባ። ተሸነፍኩ፤በትዕግስት መጠባበቅ ነበረብኝ። ቆይተው ብቅ አሉ።

አንድ ኩንታል የሚመዝን በነጭ ማዳበሪያ የተጠቀጠቀ ምንነቱን ያለየሁት ዕቃ ይዘው መጡ። ለሶስት ተንገዳግደን የኋለኛውን ኮፈን ከፍተን አስገባነው። መኪናዬ ዘጭ አለች። መድረሻዋን ተጠራጠርኩ።

“ወንድም እኔ እንዲህ ክብደት ያለው እቃ አልመሰለኝም ሂሳብ ትጨምራላችሁ” አልኩት ለአንደኛው። ምላሽ ሳይሰጠኝ የላዳውን በር ከፍቶ ገባ። ዝም ማለቱ ጥያቄዬ የተሰማ ያህል ቆጥሬው እኔም ገብቼ ጉዞዋችንን ቀጠልን።

በጉዞዬ በሚያወሩት ነገር በገንኩ። ስለ አገሪቱ ተጨባጭ ሁኔታ በግርድፉና በፍርጃ አንስተው ይጥላሉ። ስለ ሰዎች መቀየርና የሰዎች ባህሪ መለዋወጥ በተለወጠ ባህሪያቸው ለክተው ይከራከራሉ። እጅጉን በወረደ አገላለፅ አንዱ አንደኛውን ይዘልፋል፤ አንደኛው በዘለፋው ይስቃል። ሌላኛው ተመሳሳይ መልስ ይመልሳል። እኔንም በሌላ መልኩ ሊዘልፉኝ ሞከሩ። በሁኔታቸው ማዘኔን በዝምታ ገለፅኩላቸው።

መጀመሪያ ከጠሩልኝ ቦታ እጅግ በጣም ወደ ውስጥ አስገብተውና ብዙ መታጠፊያዎችን አስኪደውኝ አንድ በር ላይ ደረስን። እቃውን አውርደን ስናበቃ ሂሳብ እንዲከፍሉ በማሰብ እጄን ዘረጋሁ። ሌላ ጓደኛቸው እዚያው አካባቢ ያለ ደርሶ አብሮዋቸው ቆመ።

ትንሽ አውርተው ሲያበቁ ብሩን ስጠብቅ ያልጠበኩት ምላሽ ሰጡኝ። “ስንመጣ ብዙ ዝም ስላልክ እንድንከፍልህ ቢያንስ አንድ ሙዚቃ ዝፈንልን” ሲለኝ ያልጠበኩት ስለሆነ ደነገጥኩ። ስራ እንዳለብኝና የለፋሁበትን እንዲከፍሉኝ በልምምጥ ሁሉ ጠየኳቸው። እነሱ ግን ብሰው ይሳለቁብኝ ጀመር። “እሺ እስክስታ አድርገው….ካልሆነ እልል በል ካልሆነ ጮክ ብለህ ሸልል…እንደዚያ ካልሆነ በፍፁም አንሰጥህም እያሉ ተሳለቁብኝ።

ውስጤ ንዴት ተቀጣጠለ። ብዙ ናቸው፤ እኔ ደግሞ ብቻዬን ምንም ማድረግ አልችልም። ለዚህም ነው የሚጫወቱብኝ። የሰራሁበትን እንዲሰጡኝ ብማፀንም ካልዘፈንክ አንሰጥህም ብለው ጥለውኝ ገቡ። ተስፋ ቆርጬ በህግ ልጠይቃቸው እያሰብኩኝና እድሌን እየረገምኩ ጉዞ ጀመርኩ።

ከ30 ደቂቃ በኋላ ከመኪናዬ የኋለኛ መቀመጫ አንድ ድምፅ ሰማሁ። አንድ ስልክ ይጮሀል። ልጆቹ ረስተውት መሆኑ ገባኝ። ንዴቴ ሁሉ በአንዴ ጠፋ። በእልህ መኪናዬን ዳር አቁሜ አነሳሁት።እጅግ በጣም ዘመናዊና ውድ ስልክ ነው። ሀሎ አልኩኝ። “እባክህ ወንድሜ ስልኩን ወንበር ላይ ጥለን ወርደን ነው፤ ስላደረግነው ነገር ይቅርታ ስልኩን መልስልን” ሲለኝ እስኪ ዝፈንልኝና ልመልስልህ ብዬ ከትከት ብዬ ሳቅሁበት። …. አበቃ

(መነሻ ሀሳብ፤ ከድህረ ገፅ ላይ የተገኘ)

ተገኝ ብሩ

አዲስ ዘመን ዓርብ ግንቦት 20/2013 ዓ.ም